sözlük yazarlarının hissettikleri

bıkkın ve bunalmış. yarıyolda bırakılmanın verdiği hissiyatla her şeye ne gerek var düşüncesiyle bakıyorum artık.

çok değişik şeyler hissediyorum. alakasız insanlara sövmek istiyorum. lionel messi mesela. niye fenerbahçe'de oynamıyorsun amk çocuğu diye bağırarak sövmek istiyorum. veya james rodriguez.

yalnızlığımda boğuluyorum

kutuma gitmek istiyorum

"gittikçe yalnızlaşıyorum. hayattan emeklimi oluyorum amk "hissi

sıkıldım

bıkmış usanmış, her şeye karşı hevesini yitirmiş ve en önemlisi agresif hissediyorum. küfürler savurasım var. bu yüzden entry-yorum girmeyi bıraktım. öte yandan yarın da ilk sınavıma gireceğim. yüksek almam lazım. şehir dışından arladaşım geldi, görmesem olmaz. çok fazla ders çalışamadım. bunun getirdiği ufak bir heyecan var.

şişko hissediyorum

nefreti iliklerimde hissediyorum. ulan daha dün mutluluktan geberiyordum, şimdi nefretten geberiyorum.

evlenecem evlenecem vermezlerse kaçacamm ev le ne cem.. en iyisi gaçmak.. evlenecem yaa yetti bana. bana talip olan var mı biri

hep kararsız biriydim.kendi fikirlerimi oluşturmaya mı üşendim bilmiyorum.düşüncelerimden saniyesinde vazgeçebiliyorum.savunduğum şeyin tersini savunur hala gelebiliyorum hemen .şuan ise nefret doluyum.her şeyden nefret ediyorum.yatağıma girip aylarca uyumak istiyorum.her akşam ezanında hayatım bitmiş gibi hissediyorum .her gün battaniyelerimi katlarken aynı günün sabahı gibi hissediyorum .sanki günlerin adı değişiyorda geri kalan her şey aynı .umursamaz rahat davranmak yaptıklarımın sonucunu düşünmemek istiyorum.yalnız kalmak istemiyorum ama kalabalıkta da çok yoruluyorum . bir miktar ağlamak istiyorum .spor yaparken kendimi motive etmeye çalışıyorum nefes sabret nefes şükret nefes dikkat et nefes hayat güzel nefes mutlu olmalısın .e nefeste bir yere kadar .sanki sürekli üşenmeden hayatımı örüyorum da birileri de gelip gelip söküyor gibi .

gocunucağım herhangi bir şey olmamasına rağmen neden bilmiyorum ama @kara12 nin yazdığı yorumu gördükten sonra kamyon çarpmış gibi hissediyorum .

büyük bir boşluk var içimde. bu bir kişinin boşluğu veya bir nesnenin değil. amaçsız ve hiçlik.

özlem var ya. uzun süre mesajalştığımız, konuştuğumuz geceleri özlüyorum. i̇nsan bazı şeylere engel olamıyor be sözlük.

boşluğu hissediyorum hayatımdaki kocaman boşluğu .. ölümü artık önemsemiyorum kötü de gelmiyor normal sıradan bir şey. yaşıyorum belkilerle düşündümde hissizleşmişim sözlük .

nefretimi karşıma alıp yüzüne sadece gülümsemek istiyorum belki iki üç te sövebilirim

daha çocuktum mahallede top oynarlardı düzgün oynayamadım kaleye geçtim. okula başladım.sevmedim okulu ama bunu yaşamaya mahkum edildim. ailem o dönem maddi sıkıntılar geçirdi ve ben bunun altında ezildim.ama yokluğu öğrendim. bir kere sevdim.sevgimi hafife aldı.benimle bir daha konuşma dedi.yokluğu biliyordum.konuşmadım.yıkıldım. geri döndü.artık konuşabilirsin dedi.komutları uygulayan bir robot değildim.ıssızlığa alıştım.yine konuşmadım. nihayet okula da alıştım.bir hayal kurdum.bir bölüm istedim ve onu kazanamadım. şimdi benimle alakası olmayan bir bölümde vizeleri geçebilmek için saatlerce ders çalışıyorum. nasıl hissediyorum biliyor musunuz. kaybetmiş hissediyorum. şu ana kadar hep kaybetmiş.kaybetmeye bile alışmış. ama bundan sonra bu böyle olmayacak.artık kaybetmeyeceğim.artık düzgün oynayacağım bu oyunu.artık istemediğim hiçbir şeye mahkum olmayacağım.bir şeylerin altında ezilmeyeceğim artık.eğitim sistemini de değiştireceğim ulan.herkes istediği bölümü okuyacak.mutlu edeceğim herkesi.benimle aynı otobüste gidenleri bile mutlu edeceğim. bu yazıya 1 yıl sonra tekrar geleceğim.editleyeceğim göreceksiniz "her şey yolunda" diyeceğim size. bu sefer kazandım diyeceğim.

mutusuzum.etrafa mutluluk saçan bedenimin altında ruhum sanki karanlıkta.öyle bir karanlık ki bu siyahın bu tonunu kimse görmemiştir.bir labirentteyim kapkaranlık.çöktüm sadece ağlıyorum.umudum kalmadı.çıkamayacağım bu labirentten biliyorum.sonu olmayan.umudum da kalmadı.uçsuz bucaksız bu labirentte mutsuz bir şekilde kalacağım ve burada öleceğim.

sanırım biraz üzgünüm

kalbimde bir enkaz var ve altında kimler kaldı, bilmiyorum.

gitmek istiyorum fakat ayağımda o ağır gülleli kelepçe var. gidiyorum ama olduğumdan daha yavaş. bazı şeylerle mutlu olabilsemde benimde bir insan oğlu olduğumu unutmamak gerekiyor. doyumsuzum anacım do-yum-suz.

1 gün 18 saat 22 dakikadır sigara içmiyorum (ben hesaplamadım program hesaplıyor) şuan hayatımda ilk defa nikotin krizine girdim. ellerim titriyor ensem karıncalanıyor ve konsantrasyonum dağılıyor. ofis arkadaşlarım kahve, sakız, fındık-fıstık, limonlu su servisinden seferber oldular. ama geçmiyor. sabah da çekmeceyi açıp kaptanın gemiden gönderdiği hediye sigaraları gördüm. ve şu an tam da gördüğümü hatırladım. bir yıl açlığa dayandım. buna da dayanabilirim.

hiçbir şeye yetişememe hissi

hoşlandığım bir kız vardı. iki aydır takibimdeydi ama hic mesaj atmadım. aynı okuldayız aynı bölümde. nerdeyse her gün görüyorum. dünyanın en naif korkularindan birini yasıyordum her mesaj atmak istediğimde. bazilariniz bilir, sahip olmadığın bir şeyi kaybetme korkusu. ve bugün bir şey yaptım ve hayatımda ilk oldu. gittim, konuşmak istediğimi söyledim. oturduk. konuştuk. iki aydır içimde süregelen tüm firtinaları, hisleri anlattım. kibar bir dilde reddedildim. ama açılmadan önce çok acı çekiyor kendimi yiyip bitiriyordum. gerçekten böyle durumda - zor çok zor biliorum ama - gidip konuşulması gerekiyor. ne mi hissediyorum? acı.ama şöyle bir acı hani bir yerinizi yakarsınız.sonra üstüne buz koyarsınız. sızlamaya devam eder ama o buzz acının büyük yoğunluğunu alır. iste böyle bir sızı var şu an. buz varmış gibi üstünde.kalkıp gittiğinde gidişini değil harbiden sırtı ne kadar güzel diye düşündüm. o andan beri müslüm baba'dan sezen abla'dan uzak duruyorum buz çabuk erimesin diye.

yarın bir konferansta salon görevlisiyim ne giyeceğimi bilmiyorum aşırı sinirlerim bozuldu

böyle bikaç gündür hiçbir yere sığamıyorum çekip gitmek istiyorum nereye gideceğimi bilmiyorum bilsem de gidemem zaten ama böyle her şey üst üste geliyor ve ben her şeyden kaçmak istiyorum kimseyi istemiyorum yanımda çünkü ne zaman biri yanımda olsa yararı değil zararı oluyor bana içimde kendimle veremediğim hesaplar var hayaller ve yıkılışları tekrar tekrar yıkılışları var içimde haklı bir acı var galiba ama ben artık hissiz olmak istiyorum

dogum günümde sürpriz beklemiştim içimde patladı o hissi bilirsiniz muhakkak konuşmak istediğin kızın sevgilisi olması gibi bir şey

sevgilim ile barıştık sayın abilerim hayırlı olsun diyelim. konuştuk hallettik eskisinden daha iyiyiz kafam rahat. güzel günlere...

uzay boşluğunda sırt üstü yüzüyorum gibi ama kontrol eden de ben değilim gibi.

bataklıkta gibiyim sanki. ben çıkmak için çırpınıp çabalarken içine içine gömülüyorum. yine de bataklık çiçeğine kavuşmak için her şeyi deneyeceğim.

az önce otobüs durağına doğru gelirken tanımadığım birini ufak bi şaşkınlıkla içimden de olsa çok takdir ettim. kulaklığımı taktım müzik dinleyerek durağa doğru gidiyordum. tam taksim meydanını terk ettim karşıdan karşıya doğru geçiyordum ki -sonradan ordaki vakıflar 1. bölge müdürlüğü’nde çalıştığını anladığım- bir adam omzuma yavaşça dokundu ve çakmağımı bana uzatarak “bu senin mi?” diye sordu. telefonu cebimde ayarlarken çakmağı düşürmüşüm. çakmak da 50 kuruşluk, 1 liralık falan adi bir şey. buna rağmen o adamın arkamdan eğilip onu alması ve yetişip bana vermesi beni önce şaşırttı, sonra da içime o adama karşı büyük bir takdir hissiyatı yerleştirdi. benden hızlı yürüdüğü için önüme geçti, ben de bu sayede vakıflar 1. bölge müdürlüğü’nde çalıştığını öğrenmiş oldum. bu olaydan sonra adamın biraz meslek hayatıyla ilgili biraz da kişiliğiyle ilgili bazı güzel şeyler düşünüp biraz fikir yürütürken durağa gelmiş bulundum.

terketti amına koyim. terketti...

ojem bozulmasın diye yaptığım akrobatik hareketlerden ötürü özürlü gibi hissediyorum jdjdjsdjdjdk

ayağım üşüyor boğazım ağrıyor

şey diyolar ya kartal tarafından bebeği çalınmış fatma girik gibi hissediyorum

belki biraz klişe olacak ama ben sabit durmuşum yanımdan dolanıyor zaman. yemin ediyorum şu an bu yazıyı yazarken bile hissediyorum oluşturduğu akıntıyı. çok şey kaçıyor beni de yanına kaymak istiyor ama ben kımıldayamıyorum. adım atmak bile işkence adeta bana. geç kalıyorum geç.

bu başlığı açan kitap da yazar şimdi

kendimi düğün günü doktor levent tarafından bırakılan ela gibi hissediyorum.

yalnızlık. sade bir yalnızlık.

öfke.

boşluk. böyle en koccamanından...

gecenin bu saatinde oturmuş, hep sonrasını düşünüyorum.ipin ucunu arıyorum. ipin ucundan hayatın ne kadar boş anlamsız olduğuna varıyorum. ne olacak şimdi? okuyup adam(!) olacağım.evleneceğim.çocuğum olacak.büyüteceğim onu.sonra emekli olacağım.dede olacağım, hiçbir yerim tutmayacak, ölmek isteyeceğim.en sonunda da öleceğim.belki çok çalışırsam benden sonrakilere 4 tarafı tuğla ve betonla çevrili bir ev de bırakabilirim. belki hiç böyle olmaz.belki yarın her şey biter veya bir sonraki yıl.kim bilir? bütün bunlar ne içindir?bilmiyoruz.varoluşsal bir boşlukta savrulup gidiyoruz. bütün bunları boşvereyim, anın tadını çıkarayım diyorum.o da olmuyor.hiç yaşamadım ki ben.hiç hissetmedim. ne aşık oldum ne de nefret ettim. ne mutlu olabildim ne de üzüldüm. hapis hayatı yaşamadım ama özgür de olamadım. bir sevgilim bile olmadı lan benim.olsun diye uğraşmadım bile. uçlarda yaşamak isterdim.bence yaşamak tam anlamıyla budur.mesela çok acı çekmektir.o kadar çekmek ki mutluluğun değerini çok iyi bilebilmek.

geçenlerde çok güzel bir yüzük aldım. en fazla 3 kere takmışımdır. taktığım vakitlerde de sürekli elime bakar ''ne kadar güzel be'' diye iç geçirirdim. az önce yanlışlıkla üzerine bastım, kırıldı. ağlıycam ağlayamıyorum. iki parça olan yüzüğüme hüzünlü hüzünlü bakmakla yetiniyorum sadece.

şu an dümdüz sövüp sonrasında da hiçbir şey dememişim gibi uyumak istiyorum.

dolores'i bu dünyadan erkenden alan hayat bize neler etmez...

insanlar bir bir hayatımdan çıkıyor ve ben de sadece izliyorum hissizce ve sessizce.